این همان بى دینى است در پوست دین
“یا ایها الذین آمنوا، انفقوا من طیبات ما کسبتم” مومنین! انفاق کنید، از چه انفاق کنیم؟
از ” ما کسبتم”، از دست آورد خودتان، نه از مالى که از مردم بالا کشیده اید، نه از ثروتى که با احتکار و رشوه و گرانفروشى و نامردى و رانت خوارى و دزدى جمع کرده اید. بعد هم میفرماید ” من طیبات ” ،یعنى از خوبها و پاکیزه هایش بدهید. ما وقتى میخواهیم به فقیر و نیازمند چیزى بدهیم ، آن چیزهایى را میدهیم که دیگر به دردمان نمیخورد و میخواهیم به آشغالدانى بیاندازیم . قرآن از ما خواسته که از پاکیزه هاى دسترنج خود به دیگران ببخشیم ،آنهم بدون منت و تحقیر.
پیغمبر اسلام فرمود، “لن نبعث لجمع المال” ما پیامبران برانگیخته نشدیم براى دعوت مردم به تکاثر و ثروت اندوزى و توجیه مذهبى بخوربخور ها، ” ولکن بعثنا لانفاقه” ما برانگیخته شدیم تا به بشریت درس انفاق بدهیم. انسان ، خوردن و به دیگران ندادن را خودش بلد است، ما پیامبران آمدیم تا به بشر بگوییم که به دیگران هم بده و تنها خودت نخور، این چیزى است که اگر ما به بشر نیاموزیم، خودش نمیفهمد. ما آمده ایم تا به بشر بگوییم سرت را مثل خوک در آخور خودت نکن.
اومانیسم اسلامى اینها است، کدام یک از این خصوصیات بین ما مرسوم است؟ بخش عمده نمود اجتماعى مذهب بین ما عبارت از این شده است که چند شب در سال دور هم بنشینیم و نوحه بخوانیم و سینه بزنیم و پیرهن سیاه به تن کنیم ، در صورتیکه روایات کمى در این باب داریم نسبت به دهها و صدها برابر آیه و روایت ، در باره انفاق و دستگیرى از بندگان خدا ، اما نمیدانم چرا چیزى از اینها به مردم نمیگویند. چیزهایى که نود و پنج درصد آیات و روایات در باره آنهاست
حسن رحیم پور ازغدی
مطالب مشابه
